Φαντάζομαι πως δεν ήμουν το μοναδικό παιδί που θα ήθελε να έχει ένα χάρισμα, να είναι αόρατο, να μπορεί να πετάει, να μιλάει όλες τις γλώσσες χωρίς να χρειάζεται να διαβάζει με τις ώρες γραμματική κ.λ.π.
" Ο ξένος έφτασε στις αρχές του Φλεβάρη, μια χειμωνιάτικη μέρα που ο τσουχτερός άνεμος και το τελευταίο χιόνι της χρονιάς σάρωναν τα πάντα. Φάνηκε από την μεριά του λόφου, κάνοντας όλο το δρόμο απ' τό σιδηροδρομικό σταθμό του Μπράμπλχαρστ με τα πόδια και κρατώντας μια μαύρη βαλιτσούλα στο γαντοφορεμένο χέρι του. Ήταν κουκουλωμένος από την κορυφή ως τα νύχια, και το μαλακό καπέλο που φορούσε έκρυβε όλο του το πρόσωπο, αφήνοντας να φαίνεται μόνο η άκρη της μύτης του."
Έτσι ξεκινάει η ιστορία του αόρατου ανθρώπου, γραμμένη το 1897 από τον Χ.Τζ. Γουέλς. Το βιβλίο διέπεται από την γλυκύτητα των παραμυθιών που μας λέγανε όταν ήμασταν μικροί μα που ακόμα γουστάρουμε να διαβάζουμε. Περιγραφικός όσο χρειάζεται, ο συγγραφέας ακολουθεί εκείνη την παλιά, κλασική συνταγή ως προς την δομή και την πλοκή, θέλοντας να πει την ιστορία του χωρίς περιττές φανφάρες. Ο θρίαμβος της απλότητας. Η αίσθηση που σου αφήνει σου φέρνει στο μυαλό τον Πόε.
Μια τέτοια ιστορία είχα ανάγκη να διαβάσω ξαπλωμένος στον καναπέ, αδυνατώντας να κάνω το οτιδήποτε λόγω της ζέστης που επικρατεί. Σαν να με δρόσιζε, θαρρείς, το χιόνι που έπεφτε στις πρώτες σελίδες του βιβλίου.
Και κάτι τελευταίο, δεν έχει μόνο θετικά το να είσαι αόρατος, μην το ξεχνάτε σας παρακαλώ πολύ.
Εκδόσεις Γράμματα.
Μετάφραση Σφακιανάκης Άρης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου