Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Το μανιφέστο της ήττας - Άντζελα Δημητρακάκη




Πέρασαν αρκετές μέρες από τότε που τελείωσα το βιβλίο αυτό. Από τη μία η έλλειψη λέξεων και από την άλλη η ανάγκη να κατακάτσει εντός μου δημιούργησαν αυτό το χρονικό κενό ανάμεσα στην ανάγνωση και στην ανάρτηση. Ογκώδες, πυκνογραμμένο και χαοτικό μα υπέροχο το τρίτο μυθιστόρημα της Δημητρηκάκη η οποία αποτελεί την πλέον ευχάριστη ελληνόφωνη λογοτεχνική ανακάλυψη του 2012. Παρά το μέγεθός του τρεις μέρες ήταν αρκετές, η ανάγνωση έδινε το ρυθμό, με δυσφορία εγκατέλειπα τις σελίδες του για να επιστρέψω αργότερα με λαχτάρα.

Είναι από εκείνα τα βιβλία που σε αφήνουν με την εντύπωση της ανάγλυφης εκτύπωσης. Όσα και να πεις θα φαντάζουν λίγα, πάντα θα λείπει το σημαντικότερο, η ανάγνωση. 

Τέλη της δεκαετίας του '90, μια παρέα νεαρών καλλιτεχνών αποφασίζει να περάσει το τριήμερο της αποκριάς στο σπίτι του πατέρα του Αλέξη, γνωστού εικαστικού, σε ένα νησί του Αιγαίου. Η παραμονή τους εκεί θα έχει σοκαριστικό φινάλε καθώς οι εννιά από τους έντεκα θα χάσουν τη ζωή τους κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η Μαρίλη, μία από τους επιζώντες, χρόνια μετά, θα επιχειρήσει να μεταφέρει στο χαρτί την εμπειρία της, σε μια προσπάθεια να απαλλαγεί από τα ψυχολογικά τραύματα που τη βασανίζουν.



Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα σχετικά με την υπόθεση χωρίς να επηρεάσω τον επίδοξο αναγνώστη αλλά μια τέτοια απόφαση θα μετατόπιζε μονομερώς τη σημασία αυτού του μυθιστορήματος για το οποίο η συγγραφέας άντλησε στοιχεία από το Μάγο του Φώουλς και εμπνεύστηκε από  Το πράσινο σύννεφο: Μια ιστορία για παιδιά από εφτά μέχρι εβδομηντα χρονών του Α.Σ.Νηλ.

Για τους αναγνώστες, με πρότερη επαφή με το συγγραφικό σύμπαν της Δημητρακάκη, το παρόν μυθιστόρημα αποτελεί την απόδειξη της συγγραφικής εξέλιξης της δημιουργού. Ισχύουν όλα όσα είχα γράψει στις προηγούμενες αναρτήσεις τις σχετικές με την Ανταρκτική και την Αντιθάλασσα. Στο Μανιφέστο τη ήττας η Δημητρακάκη ανεβάζει τον προσωπικό της πήχη ακόμα ψηλότερα κάτι που μου δημιουργεί προσδοκίες για το τέταρτο μυθιστόρημα της με τίτλο Μέσα σ' ένα κορίτσι σαν κι εσένα το οποίο και σκοπεύω να διαβάσω σύντομα.

Στον πυρήνα του μυθιστορήματος βρίσκεται ο φασισμός. Πλανάται όποιος ταυτοποιεί το φασισμό μονάχα με τα τάγματα εφόδου και αρνείται να διακρίνει την πολυπρόσωπη παρουσία του στην καθημερινότητα.

"Ο στρατηγικός αντίπαλος είναι ο φασισμός...
 ο φασισμός σε όλους μας, στο μυαλό μας και στην καθημερινή μας συμπεριφορά,
 ο φασισμός που μας κάνει να αγαπάμε την εξουσία,
 να επιθυμούμε ακριβώς ό,τι μας καταδυναστεύει και μας εκμεταλεύεται"

(Μισέλ Φουκώ)


Ενδιαφέρουσα επίσης η προσέγγιση της σύγχρονης τέχνης. Η μαζική κουλτούρα και η αναζήτηση των ορίων και της πρόκλησης. Η ανάγκη για έκφραση, οι επαγγελματίες καλλιτέχνες και ειδικοί περί τέχνης. Αντικείμενο το οποίο ανήκει στο πεδίο των γνώσεων και της έρευνας της Δημητρακάκη που διδάσκει θεωρία της σύγχρονης τέχνης στην Αγγλία.

Θα κλείσω κάπου εδώ την ανάρτηση λέγοντας πως πρόκειται για ένα εμπνευσμένο μυθιστόρημα, πολυεπίπεδο και πολυδιάστατο, δουλεμένο στη λεπτομέρεια. Η Δημητρακάκη είναι σαφέστατα μία συγγραφέας που αξίζει κάποιος να γνωρίσει μέσα από το έργο της.


Εκδόσεις  βιβλιοπωλείον της Εστίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου