Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

360 - Αχιλλέας Κυριακίδης





Το ταξί δε σταμάτησε στη διάβαση πεζών. Το σώμα δέχτηκε το χτύπημα στη δεξιά κνήμη, απογειώθηκε, έφερε μιάμιση περιστροφή στον αέρα σα να ασκούνταν σε κατάδυση με μικρομεσαίο βαθμό δυσκολίας, τσακίστηκε στη στέγη του οχήματος που στο μεταξύ είχε ακινητοποιηθεί στριγγλίζοντας, και προσεδαφίστηκε με το κεφάλι ανοιγμένο νεκρώσιμα και το ένα γόνατο τελεσιδίκως γυρισμένο.

Άπαξ και το κέντρο οριστεί ο σχηματισμός του κύκλου ακολουθεί, άνευ αυτού δεν ορίζεται άλλωστε. Το ταξί δε σταμάτησε στη διάβαση πεζών, ο χρόνος πάγωσε και η περιστροφική κίνηση του κορμιού στον αέρα χάραξε με ευκρίνεια την περίμετρο. Στην ακίδα του διαβήτη οι πρωταγωνιστές, στο μολύβι οι θεατές, ο χώρος ισούται με το εμβαδό.
 
Στη θέση του συμβάντος τοποθετείται η κάμερα του δημιουργού, σταθερή στο τρίποδο και με δυνατότητα περιστροφής στον άξονά της. Αναστροφή της διάταξης, οι θεατές πρωταγωνιστές στη θέση των απερχόμενων προκατόχων τους από τη κεντρική σκηνή. Ιστορίες ιδιωτικές, στις ύστερες συντεταγμένες του κύκλου, η κάμερα σταθεροποιείται, όταν είναι απαραίτητο ζουμάρει, αναδεικνύει όσα οι τοίχοι κρύβουν, ενισχύει τους ψίθυρους. Ενδεχόμενη επιμονή στην κυκλική κινηματογραφική λήψη, είτε την εκ του κέντρου σταθερή, είτε την ταξιδεύουσα στις ράγες της περιμέτρου, θα προσέφερε ένα πυκονγραμμένο σπονδυλωτό μυθιστόρημα. Δεν ήταν όμως αυτή η πρόθεση του δημιουργού.

Ο Κυριακίδης χρησιμοποιεί λέξεις ιδιαίτερες, σχεδόν ξεχασμένες, στα όρια της επιτήδευσης. Πράξη που πηγάζει από μια βαθιά καλλιέργεια και δεν αποτελεί μια ποιητικίζουσα πούδρα μακιγιαρίσματος του λόγου, και ως εκ τούτου γοητεύει τον αναγνώστη και υπηρετεί την ιστορία. Η λεκτική αντίστιξη με την παρουσία, ακόμα και στην ίδια περίοδο, λέξεων μαλακών και σκληρών, του σαλονιού και του δρόμου, του χτες και του σήμερα. Επιμονή στη λεπτομέρεια και αναζήτηση της ιδανικής λύσης, γνωρίσματα μάστορα καλού.

Η Αθήνα του Κυριακίδη φαντάζει πόλη κεντροευρωπαϊκή, με τα χρώματα μουντά και τα ρείθρα γεμάτα φύλλα φθινοπωρινά. Η λιτή αστική θέα από το παράθυρο του ηλικιωμένου ζευγαριού στην Αγάπη του Χάνεκε δε μου έφυγε στιγμή από το μυαλό. Οι αναφορές, ορατές και μη, σε έργα και δημιουργούς από το σύνολο των τεχνών, αυξάνουν το βαθμό πυκνότητας, νήματα απαραίτητα για τον αργαλειό που ακατάπαυστα συνθέτει.  

Δε μπόρεσα να κατεβώ από το καρουζέλ μετά την πρώτη ανάγνωση, μήτε το θέλησα όμως. Ακολούθησε δεύτερη διαδρομή, λεπτομέρειες, που διέφυγαν της πρώτης, ήταν εκείνες που σε συνδυασμό με την απόλαυση επέβαλαν μια τρίτη.


Εκδόσεις Πατάκη

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου